Woda bałtycka cechuje się charakterystycznym uwarstwieniem. Głębsza warstwa wody jest bardziej słona i wahania jej temperatury są małe. (warstwa izotermiczna). Górna warstwa wody jest izohalinowa (mniej więcej wyrównane, słabsze od głębinowej zasolenie) ale temperatura posiada określony reżim roczny.



Latem (linia czerwona) najcieplejsza woda znajduje się na powierzchni. Na głębokości 20-30 m i poniżej formuje się termoklina, czyli warstwa skoku termicznego. Poniżej niej zalega warstwa wody chłodnej z poprzedniej zimy. Wraz z trwaniem lata woda powierzchniowa ogrzewa się i termoklina obniża swoją głębokość.

Wiosną i jesienią (linia zielona) w całym profilu woda ma podobną temperaturę, przeważnie 4 – 6^oC. Wzrasta ona lekko w kierunku dna.

Zimą (linia biała) najniższa temperatura wody znajduje się w warstwie powierzchniowej i wzrasta powoli w kierunku dna. Jest to układ odwrócony w stosunku do lata.

Rozkład poziomy temperatury wody w warstwie powierzchniowej i przydennej obrazują mapy: w sierpniu i w lutym. Górna mapa dotyczy warstwy powierzchniowej a dolna przydennej.